Świat na głowie, czyli nie tylko dekupażem świat stoi

Nawiązując do poprzedniego posta jedna z koleżanek, podrzuciła informację uzupełniającą do kalendarza nietypowych świąt, że 5 lipca jest dniem łapania za biust, więc Panie, które kalendarz wydrukowały mogą go uzupełnić o to doniosłe święto, które niestety już minęło. Ponadto ktoś szukał sądząc po wyszukiwanych słowach kluczowych dnia łapania za tyłek, ale niestety ten kalendarz nie przewiduje, więc zapewne posurfował dalej.

Jeśli chodzi o candy odrobinę mnie przerosło, ponieważ miałam ambitny plan żeby zaglądać do Was na bieżąco jednak za dużo się ostatnio dzieje w naszym życiu, o czym wspomnę jeszcze poniżej a ponieważ czas to beton i pewnie Wy też coś o tym wiecie, więc na razie witam nowe osoby i dziękuję za przemiłe, ciepłe komentarze, które nadają sens temu, co robię i obiecuję, że będę się starać żebyście się nie rozczarowali.

Oto szafeczka na klucze mocno kombinowana, bo motywy wzięte z wielu źródeł. Malowałam dwa razy, ponieważ kolor ciągle nie ten, ale poza tym gładko poszło. Czyżby perfekcja mnie dopadała powoli albo pełne pychy zadowolenie z siebie? 

Otóż nie, bo oto deseczka, która zadowoliła mnie dopiero po zeszlifowaniu, przemalowaniu i żmudnym przetasowaniu motywów i w rezultacie odwróciłam kota ogonem o jakieś 360 stopni, bo wróciłam do pierwszego pomysłu marnując tylko czas.

Wraz z ustąpieniem lodów wróciły mi też śmietnikowe natręctwa, na które radary mam non stop w gotowości wycelowane. Widać też kawałek Romana.

Na razie waliza zalega w kącie, ale jej czas nadchodzi, ponieważ zaczynamy z małżonkiem wcielać w życie nasz plan B, który kiedyś był planem A, ale pod wpływem wydarzeń plan B upadł i trzeba było odejść od B, który był A i znaleźć nowe A a zapomnieć o B, ale jak już wspomniałam jej wysokość szara rzeczywistość nie pozwala nam na spokojną realizację zamierzeń, ale musi miotać po pokładzie, rzucać o burtę a i torsje się zdarzają w międzyczasie. Krótko mówiąc wracamy do planu B, który kiedyś był A nie zarzucając nowego A i mogłabym nawet wzór na to rozpisać a nobel za niego byłby zapewne formalnością a te pokrętne wyjaśnienia mają tyle wspólnego z tym, blogiem, że będę czasami wtrącać krótkie relacje remontowo-budowlano-wnętrzarskie i jeszcze ogrodnicze do tego, ponieważ podjęliśmy decyzję o wyremontowaniu pewnej ruderki do zamieszkania i nawet zdjęć nie pokażę na razie, bo mi bloga zeszpecą i z pewnością to żaden krok dla ludzkości, ale dla nas milowy i mam nadzieję, że w końcu spadniemy na cztery łapy, ale żeby całkiem dobrze się czuć trzeba jak mawia moja koleżanka z blogu: Szydełko, decoupage, kuchnia i nie tylko....

a/ się wyspać,

b/ nic nie może boleć,

c/ nie można być kierownikiem.

A oto plan z zdjęciowy z wstępnej fazy realizacji planu, B, czyli wielkie wyrzucanie, które znacząco przyniosło ulgę przestrzeni i przyniosło luźniejszy jej oddech. Bardzo się starałam o artystyczne ujęcia tego śmietnika i jeszcze mała dygresja - zamówienie tego kontenera to prezent, który sprawiliśmy sobie z małżonkiem na rocznicę ślubu i krzątając się jak przy nim w upale i kurzu spędziliśmy ten jubileuszowy dzień zagryzając suchymi bułami i popijając litrami życiodajnego napoju, bo niestety na każdy inny było za gorąco. 

I krótka relacja z ogródka, bo to nasze pierwsze „żniwa” i wszystko byłoby fajnie gdyby nie fakt, że zapomnieliśmy, co posialiśmy i trzeba czekać aż będzie na tyle duże, że samo się przedstawi. Niektóre roślinki w ogóle nie wzeszły, niektóre za mocno upchnęłam, więc wzeszły mierne, ale już mnie zazdrość nie zżera od środka, o czym dobrze wie jedna z moich blogowych koleżanek.

Dziś kącik muzyczny nieco patriotyczny, bo w nim moje ostatnie odkrycie, chociaż pewnie jestem opóźniona a właściwie na pewno jestem opóźniona, ponieważ błądząc ostatnio po You tubie zachciało mi się wspomnień historycznych i sięgnęłam po Mury - Jacka Kaczmarskiego. Obok Murów Jacka wisi również ten utwór w wykonaniu Michała Gasza z Szansy na sukces z 2007r. i pomyślałam sobie, że to musi być trochę bezczelny śmiałek, żeby z takim monumentem się zmierzyć no i rzeczywiście. Michał Gasz to śmiałek, ale nie bezczelny tylko mega śmiałek i nie tylko dał radę, ale jego interpretacja jest powiedziałabym ani gorsza, ani lepsza tylko pięknie różna od wersji Jacka Kaczmarskiego a do tego on też rozumie, o czym śpiewa jak napisał ktoś w komentarzu. Krótko mówiąc ciary na plecach.

Świat stoi otworem  tylko my zapominamy, że od czasu do czasu zaciska pośladki.