Post prawie bez tytułu

Pytacie czasami czy możecie coś skopiować z mojego bloga. Otóż nie mam nic przeciwko temu i celowo nie zamieściłam żadnych znaczków. Dla mnie oznacza to, że warto było dłubać, że się podoba, że zainspirowałam. Natomiast gdyby ktoś coś skopiował i napisał, że sam to coś zrobił to krew by mnie zalała, ale mam nadzieję, że nie będzie mi dane doświadczyć takich chwytów poniżej pasa.  

A teraz do rzeczy, bo takie całkiem spore coś wykończyłam. Na jakimś blogu wyczytałam, że….dużo pracy trzeba przy takiej komódce włożyć, co wydawało mi się zdecydowanie przesadzone. Kiedy sama się za nią wzięłam zrozumiałam, że……dużo pracy trzeba przy takiej komódce włożyć. Do manewrowania jej obfitymi kształtami i obracania pulchną kibicią zwłaszcza przy klejeniu trzeba całkiem sporo zręczności i siły na szczęście, z w-efu zawsze miałam odrobione lekcje. 

Kiedy ją przytargałam padło oczywiście sakramentalne pytanie ze strony małżonka - po co? I rzeczywiście długo nie miałam na nią pomysłu i już myślałam żeby z rozpaczy jakieś dymne sygnały zacząć puszczać, bo dojdzie do wykluczenia z plemienia dekupażowego. Jednak, kiedy wreszcie nadejszła ta chwila, która wciągnęła za sobą w wir wenę i nastąpił szturm pomysłów, że wiadrami można je było nosić a robota ruszyła z kopyta komódka od razu zrobiła się jakby lżejsza. Pewnie też miewacie różne etapy a czasami wrażenie, że i drzwiom od stodoły byście dały radę a to tylko neurony złapały  haust świeżego powietrza i uwolniły z łańcucha. 

Te z Was, które doskonale znają rynek serwetkowo-papierowy widzą, że użyłam do niej baterii motywów z różnych źródeł od wydruku, papieru do print roomu po kilka różnych serwetek. 

I znowu golizna, czyli kartka z serii minimum urody, maksimum treści...eeee chyba coś pokręciłam raczej  maksimum urody, minimum treści, bo  cenzura znacząco mlaskała na jej widok. 

Lniany woreczek ozdobiłam we francuskie pasy, których namalowanie wydawało mi się wielką sztuką a okazało się całkiem proste, choć przyłożyć się trzeba było jak do wszystkiego. Poza pasami użyłam szablonu, bo transferu, który zrobiłam na tym grubym materiale z lupą szukałam i znalazłam jedynie mizerne mazaje. Ten drugi z napisem espresso to oczywiście firmowy wyrób.

Słyszycie ten indiański okrzyk? To ja, bo wygrałam candy u Iszy, która prowadzi być może znanego Wam bloga Deco-szuflada. Isza jest świetnym majsterkowiczem i sama zrobiła tę przeuroczą lampkę. Zajrzyjcie do niej, kto nie był, bo się tam dzieje i z pewnością nie będzie to zmarnowany czas. 

Kącik dla wytrwałych, czyli wiersz pt.:

Jak to z tą weną było

Tak to dziwnie z weną bywa

to się zjawia, to odpływa.

Miejsca długo nie zagrzeje

żeby potem dać nadzieję.

Zszarpie nerwy, złość obudzi

człek się miota i marudzi.

Potem znowu pląsa, wzlata

wszystko zniesie nasza klata.

Lecz wytrwałość jest wskazana

złość na klęskę jest skazana,

Bo gdy wena już zawita

praca leci jak z kopyta.

Wszystko tylko jeno furczy

że dostaje człowiek skurczy.

Wykorzystać taką trzeba,

bo to przecie dar jest z nieba.