Puszki, krzesła no i róże, czyli dylematy i te małe i te duże

Urlop, jak zawsze minął mi jak z bicza strzelił, w październiku jak w czarnej dziurze nie ma nawet śladowej ilości ponadstandardowych świąt, więc trzeba na dobre zejść na ziemię jednak nie ma to jak przetrzepane neurony, które dostały kilka haustów świeżego powietrza i garść pozytywnych fluidów. W wylogowanych z codzienności, rozluźnionych zwojach klarują się myśli, że robimy sobie krzywdę ścigając się ze światem, z innymi i z samym sobą aż pewnie sam diabeł zaciera ręce. Może by tak zebrać rozproszone w tym cywilizacyjnym amoku resztki rozsądku, nie pozwolić nikomu się poganiać ani deptać sobie po piętach, odciąć się grubą kreską od bodźców, które jak hieny czyhają na frajerów, którzy pozwalają się nimi bombardować słowem mieć w tyle ten dziki pęd.

Dać sobie prawo do wolniejszego tempa pozwalającego więcej czuć, dostrzec, zrozumieć choćby dlatego, że jest skorelowane z własnym organizmem i uczciwsze wobec własnej psychiki, bo taka rabunkowa eksploatacja i bezustanne trzymanie natury na łańcuchu może prowadzić tylko do frustracji. 
I jeszcze gadżeciarastwo nasze powszednie, które zaczyna wpływać na poziom szczęścia albo, co gorsze poziom "wielkości" człowieka stając się trampoliną na salony w zależności od stopnia zaawansowania modelu, a które coraz częściej zastępuje i tak kurczący się jak lodowiec alpejski wachlarz uczuć, którego reaktywacji raczej nie należy się spodziewać.
Nie wiadomo jakie będą skutki uboczne tych zjawisk wszak wyszliśmy z jaskini i być może da radę wygrać niejedną bitwę, ale czy całą wojnę? Pewnie nie ma też odwrotu, bo rozwój technologii oraz własna osoba to przeciwnicy, których można, co najwyżej próbować przeciągnąć na swoją stronę a wersja demo nie została jeszcze napisana do tego programu.
Ostatnio często miewam takie rozterki jakby podszepty resztek intuicji cudem nie zamordowane przez galopującą cywilizację i żeby nie brzmieć dłużej jak zdarta płyta przechodzę do rzeczy, bo jakoś mam dziś problem z puentą.

Było sobie krzesło.......no i nie udało mi się wydumać żadnej zapierającej tchu w piersiach historii z nim związanej. Może tylko, że przywiezione zostały ze sklepu ze starociami cztery takie w prezencie gwiazdkowym i cuchły tak, że czuć je było tuż po wejściu w próg domu dzięki czemu wiedziałam, że oto przybył Mikołaj z wyczekiwanym prezentem.
Ów zapach królował nam przez cały świąteczny czas, ale jeśli pod choinkę zamiast perfum kobieta pragnie dostać krzesła do renowacji tudzież odrobinę żelastwa to efekty uboczne mogą być nieoczekiwane.

Na pomalowane farbami Anny Sloan krzesło przykleiłam serwetki potem z pewną nieśmiałością polakierowałam je fluggerem i  nie wiedziałam czy obie substancje będą się tolerować wszak nie zostały dla siebie stworzone. Okazało się, że była to pokerowa zagrywka, bo flugger będąc kilkakrotnie tańszym lakierem od lakierów słynnej Anny S. trzyma się kurczowo, a ponieważ krzesło stoi z boku i nie jest narażone na siadanie na nim żadnymi mniejszymi czy większymi czterema literami, więc nie ulega degradacji, co najwyżej Maryśka lubi podrapać je pazurami po opasłych boczkach, ale gonię wandala z czym popadnie. 

Klatka dla ptaków, którą pomalowałam w stylu shabby schic, a za którymi nie przepadam, bo kojarzą mi się z uciemiężeniem nawet, jeśli temu ciemiężeniu nie służą. Jednak w tym przypadku klatka po pierwsze jest prezentem, po drugie ma uciętą całą zadnią część, czyli z tyłu panuje wolność i swoboda i jak widać ciemięży zegar, co akurat uważam, za sensowne posunięcie żeby ten sztywniak czas, co to ani go ujarzmić, ani rozciągnąć, zwolnił, choć na chwilę.

Na koniec metalowa puszka, a ponieważ znalazłam dostawcę takich puszek w kwocie od 1-go zł (słownie jednego złotego) w porywach do 2-óch zł (słownie dwóch złotych) to oczywiście będą kolejne.

 

Sukces to drabina, po której nie sposób wspiąć się z rękami w kieszeniach.

http://blogroku.pl/2014/kategorie/decobakcyl,9bw,tekst.html