Gruba beczka i reszta

Koleżanka z pracy przyniosła mi taką beczkę po piwie, która jak żyleta z pewnością nie wygląda  i powiedziała martw się. Mocno się nie martwiłam, bo beczka czekała prawie rok, ale w końcu stwierdziłam, że pożytku z takiej niej nie ma żadnego, bo raczej nie zdobi, miejsce zajmuje i to sporo,  a po piwie nawet opary nie zostały, więc czas się pozbyć grubej panny. No cóż jedni mówią, co myślą inni piją, co mają. Coś jeszcze mówiła o sielskich klimatach i kłosach zboża w środku i to jest całkiem dobry pomysł, ale ja w kwestii sielskości nie mam ostatnio nic do powiedzenia. Natomiast lubi czerwony i tu beczka spełnia wymagania.

Obłe kształty to nie jest moja specjalność jednak wykorzystałam naturalne ukształtowanie terenu do postarzeń, przecierek i temu podobnych a beczka miała ich całkiem sporo. Jednak nie szukajcie na niej symetrii, bo z lupą też nie znajdziecie. 

Stała przez rok, ale jak się wzięłam to siwy dym szedł, bo praca z nią była dość przyjemna mimo gabarytów, choć  pierwsza wersja zupełnie mi nie wyszła,  ponieważ oklejanie obłych kształtów serwetką po całości to kiepski pomysł i nie da się tego wyrównać mimo kombinacji, rwania włosów czy obgryzania paznokci.

W ostatniej chwili cupnęłam ją w aparat przed malowaniem i nawet nie zauważyłam, że stoi do góry nogami. Niech żyje bystrość.

Mottem dzisiejszego wpisu są przeróbki, bo jak powszechnie wiemy lepsze jest wrogiem dobrego. Lampka, którą wygrałam u Iszy już ozdobiona stoi na swoim właściwym miejscu.

Tu w pierwszej, surowej  wersji.

A skoro jesteśmy przy lampkach to ostatnio zakupiłam jeszcze taką smukłą,  podłogową w stylu shabby oczywiście. Na razie nie mam śmiałości żeby  się do niej dobrać.

 

Zgodnie z wolą ludu zamieszczam kolejne wcielenie wianka, który poza ozdóbkami świątecznymi jakoś radykalnie się nie zmienił. To taka między świąteczna, robocza jego wersja.

 
A tu znowu wydaję z siebie  indiańskie okrzyki i to z tomahawkiem w ręku, bo dotarły do mnie mocno już osławione farby Anny Sloan przeznaczone do zadań specjalnych.  Zobaczymy czy  gra warta jest świeczki, czyli w tym przypadku kosmicznej ceny a moje doznania związane z kontaktem z nimi wkrótce.

Jednak nie wyrosłam jeszcze z chorób wieku niemowlęcego i nie byłabym sobą gdybym już jej nie wypróbowała choćby na małych przedmiotach między innymi na takim dziwnym urządzeniu z rzymskimi zawijasami, które oczywiście jest przerabiany nie pierwszy raz. No cóż głowa gorąca jak huta szkła i łapanie kilkudziesięciu srok za ogon to moja specjalność. Poniżej pierwsza wersja tegoż urządzenia, do której przyłożyłam się raczej po łebkach, więc trzeba było  koniecznie to zmienić.