środa, 27 kwietnia 2011

Krótki wielkanocny reportaż bieszczadzki

Jak wspominałam w poprzednim poście zaplanowaliśmy tę Wielkanoc w Bieszczadach i trochę byłoby dziwnie gdyby obyło się bez żadnych przygód, bo ostatnio nasze święta  sprzyjają przygodom. Otóż wyjechaliśmy w tę wyczekaną podróż o bardzo wczesnym piątkowym poranku i stojąc sobie grzecznie w rzeszowskim korku zauważyliśmy podobnie jak inni użytkownicy drogi, że spod maski naszego samochodu wyłaniają się kłęby dymu. Rzeszów okazał się w tym momencie szczęściem w nieszczęściu, bo po obu stronach drogi znajdowały się autoserwisy, sklepy z częściami samochodowymi a z samochodu obok wysiadł młody człowiek jak się potem okazało mega gość, czyli pracownik zakładu naprawczego, który zdiagnozował problem, powiedział, co i gdzie mamy kupić, wskazał drogę do właściwego serwisu i poinstruował nas, że dalsza podróż może stać się niemożliwa. A była godzina czternasta w wielki piątek i wszyscy usiłowali dostać się do swoich domów zatem tym bardziej  nie w smak nam było spędzać  kilka godzin  bezcennego urlopu w zakładach samochodowych, więc po spiciu wszystkich słów z ust młodego człowieka podziękowaliśmy pomni jego rad oraz odpowiedzialności i po schłodzeniu samochodu udaliśmy się w….dalszą podróż w Bieszczady zapominając na kilka dni o problemie, jednak z pewnymi podejrzeniami, że ten temat jest jak bumerang i jeszcze powróci.

Ponieważ podobno z każdej sytuacji należy wyciągnąć jakąś naukę ja też się czegoś dowiedziałam a mianowicie:

a/ jak wygląda chłodnica
b/ gdzie znajduje się chłodnica
c/ że chłodnica powinna chłodzić a nie grzać jak sama nazwa wskazuje
d/ kiedy spod maski samochodu wydobywa się dym należy samochód zatrzymać, opuścić oraz poczekać aż się uspokoi zachowując przy tym bezpieczną odległość. 

Zajechawszy szczęśliwie na miejsce z pasją zaczęliśmy rozglądać się po okolicy a ponieważ już gdzieś, kiedyś wspominałam, że lubię wiejskie klimaty, więc wylądowaliśmy w pięknie położonej bieszczadzkiej wsi, która nazywa się Chmiel na kwaterze agroturystycznej tuż nad brzegiem Sanu z łąkami i zwierzętami wszelkiego gatunku i maści jak przystało na prawdziwą wieś.



Mała rzesza fanów żywo reagująca na każde otwarcie okna.  Moja poranna toaleta odbywała się z takim właśnie widokiem.



Rzesza małych, ślicznych kwiatuszków, których nazwy nie znam jak przystało na przebrzydłą mieszczkę również żywo reagująca rozkwitem na każde wzejście słońca wraz z ptakami, ale ich już nie jestem w stanie pokazać.


 Taki mały słodziak też bywał gościem pod naszym oknem.



Nawet Nyguha przez samo h wyglądała na zadowoloną z miejsca, w którym się znalazła, mimo, że jest już trochę marudna, głucha, niedowidzi i idzie w kierunku, w którym zostanie ustawiona. W oddali widać spokojnie i dostojnie płynący San.




Po rozejrzeniu się po okolicy i wykryciu, że są w Bieszczadach bardziej uszkodzone pojazdy od naszego postanowiliśmy zająć się tym czym należy, czyli wycieczkami górskimi i zapomnieliśmy o tak przyziemnych sprawach jak motoryzacja i cywilizacja.




Przyroda bieszczadzka jest nadal trochę w powijakach i widoczne są  jeszcze nieśmiałe placki śniegu.





Zdjęcie pt. - znajdź męża. Uff…...jest. Jak zwykle czeka gdzieś w samotności kiedy się wreszcie do niego doczłapię z tego dołu. Egzemplarz nie do podrobienia i nie do zastąpienia (ostatnie zdanie jakoś przeszło przez cenzurę, ale na wstępie była mała rewolta).
Na szlakach pusto i nie było mnie, komu wyprzedzać. 



Po utracie kilkuset kalorii przy zdobywaniu szczytu należało szybko je uzupełnić a następnie rozkoszować się pięknymi widokami. Przyjęłam ambiwalentną pozycję w stosunku do świata i nawet stopy nie chciało mi się usunąć z kadru przy robieniu tego zdjęcia. 




A oto, co znalazłam w mężowym plecaku, na szczycie Połoniny Caryńskiej.




Jeden z wielkanocnych posiłków na górskiej zastawie stołowej, którego nie zamieniłabym na żaden najbardziej wykwintny. Zresztą jak widać menu jest całkiem urozmaicone a wszystko podano przez dwóch wysoko wykwalifikowanych kelnerów w postaci własnych rączek.  

Podsumowując pobyt spotkaliśmy się z ciekawymi ludźmi, którzy świetnie sobie radzą w trudnych warunkach aż nadeszła pora żeby wracać, bo wiadomo, że czas to drań, którego nie da się ani rozciągnąć, ani przebłagać. I dobrze jest pamiętać o pewnym mądrym chińskim powiedzeniu, że jeśli masz dziesięć mil do przebycia pamiętaj, że połową jest dziewiąta a chodzi oczywiście o drogę powrotną naszym cudem techniki.
Po licznych postojach i dmuchaniu na chłodnicę samochodzik buzował się dwa razy za każdym razem w korku, bo zapewne też ich nienawidzi, ale w rezultacie cali i zdrowi dotarliśmy do domu a najszczęśliwsza była Nyguha przez samo h, gdy stanęła czterema łapami na terenach obsikanych przez sobie tylko znane psy. Następny wyjazd w Bieszczady na jesieni z pewnością innym samochodem.
Serdecznie dziękuję Paniom za piękne życzenia wielkanocne, które mimo tych małych zgrzytów się spełniły i było po prostu pięknie.


















Z góry więcej widać, ale po łebkach.

środa, 20 kwietnia 2011

Barwy szczęścia


Rozpiętość barw, którymi ostatnio się parałam od sasa do lasa, więc postanowiłam zrobić coś w brązach i temu pochodnych, a podobno jest to kolor, którym trudno się zbłaźnić podobnie jak czerń i szarość. Nie mam wiele do pokazania, ponieważ ostatnio byłam w podróżach służbowych tylko takie dwa  małe króliczki z rękawa wyciągnę, bo przecież idą święta.


Ponieważ brąz to mój ulubiony kolor postanowiłam dowiedzieć się czegoś o sobie na podstawie tej preferencji, jako, że analiz psychologiczno-jakiś tam… mamy teraz bez liku a podejrzewam, że wśród dekupażystek i nie tylko jest wiele osób lubiących ten kolor zgodnie z piosenką, że dziewczyny lubią brąz. Początkowo nie mogłam znaleźć dobrych wiadomości, bo niektórzy znawcy tematu ocenili ten wybór tak, że tylko do Wisły się rzucić, ale ponieważ świat mamy jak już gdzieś, kiedyś wspomniałam trochę pokręcony to znalazłam inne wręcz odwrotne, z których wynika, że jeszcze da się pożyć.




I tak kolor brązowy jest związany z ziemią i trwałym w niej osadzeniem a osoby, które go lubią są dobrze zakotwiczone w realiach rzeczywistości, poważne, konkretne, pewne siebie, wierzące w swoje możliwości i można na nich polegać, oddane rodzinie, przyjaciołom i pracy (chyba zaczęłam lekko unosić się nad ziemią). Czasem jednak cierpią na brak poczucia bezpieczeństwa i stabilizacji.


Wystarczająco pochlebna analiza, postanowiłam się z nią zgodzić, ale znalazłam też taką, która jest wręcz miodem na moje uszy. Zgodnie z nią osoba lubiąca brąz ma pociąg do zawodów związanych z przyrodą (niestety nie ziściło się) i z pasją poświęciłaby się pracy na roli (trochę przesadzili) pasjonują ją prace ręczne, pomaganie innym, a jej marzeniem jest domek na wsi. No po prostu strzał w dziesiątkę z tym domkiem jeszcze najlepiej pod lasem, z daleka od drogi, z kilkoma średnio wyrośniętymi brzózkami i owocującymi już jabłonkami, bo nie ma sensu czekać na kompot czy szarlotkę kilka lat. W bardzo dobry nastrój wprawiła mnie ta diagnoza na święta będzie jak znalazł, aby tylko nic go nie popsuło.


 
I jeszcze druga odsłona wiaderka, które brązowe jest tylko punktowo a wszystko dla podniesienia statystyki z braku świeżych eksponatów. Wiaderko najbardziej podobało się w poprzednim wpisie jak wynika z komentarzy, a ponieważ ma dwa oblicza z jednej strony krówki a z drugiej strony świnki to dziś dla odmiany na wybiegu kilka świnek.







Ponieważ znikam na tych kilka świątecznych dni w Bieszczady, bo gdzieżby indziej życzę wszystkim, którzy odwiedzają mojego bloga jak najwięcej wiary w siebie, ciepłej  jak ostatnie dni wiosny w sercu, miłości, radości i uczucia sytości, ale żeby nie trzeba było przeszywać guzików, oczywiście smacznego jajka i niech te święta upłyną jak bajka. 
Wszystkiego najlepszego i dyngusa wsołego.

Grażyna



niedziela, 10 kwietnia 2011

Trochę miasta, trochę wsi

Bardzo lubię wiejskie klimaty jak zapewne część umęczonych miastową specyfiką mieszczuchów, którzy usiłują przemycić odrobinę sielskości gdzie tylko się da tym bardziej, że niektóre miasta mają specyfikę z połączenia rykowiska i  wykopów z ery paleozoiku i mam tego serdecznie ponad kokardy od kilku ładnych lat. Bo jak może być inaczej skoro kilka powrotnych przystanków z pracy jedzie się ponad godzinę (są korzyści obmyślam pomysły dekupażowe), więc w desperacji wysiadam dwa wcześniej (są korzyści gubię kalorie) i na tym korzyści się kończą. Ilości otaczających mnie bodźców nie powstydziliby się holywoodzcy spece od efektów specjalnych: stereo-ryk silników samochodowych po trzy pasy na jedno ucho, wcale nie rzadko przykorkowane i wyjące rozpaczliwie z bezsilności pogotowie ratunkowe, które nie może nikogo ratować  i nie więcej niż ponad 200 metrów nad głową wprawiający się właśnie w ruch lub lądujący samolocik i dobrze jeżeli są to tanie linie lotnicze. Czuję się osaczona prawie z każdej strony, bo cicha i pokorna jest tylko ziemia pod moimi stopami i być może to kwestia czasu, że i ona zacznie wyć choćby z rozpaczy. Ponieważ wcale nie przewidywałam na dziś omawiania frustracji, więc wracam do tematu.  
Mój dekupażowy prywatny bohater to styl rustykalny i zwykle praca nad rzeczami w tym stylu daje mi najwięcej przyjemności, bo można postarzać do woli, przecierać lub temu podobne a jak coś nie wyjdzie to pościemniać, że tak właśnie miało być.





Do niedawna nie rozróżniałam między stylami wiejskim a rustykalnym, bo wydawało mi się, że to to samo, ale doczytałam się, że styl wiejski jest barwniejszy i często zawiera elementy ludowe a styl rustykalny surowy, wyciszony i bardziej „zmjejszczony” to już własna myśl i własne słowotwórstwo, więc nie wiem ile w tym prawdy, w końcu jak się wejdzie miedzy wrony…Tak też podpowiadają mi resztki intuicji, nie zamordowanej jeszcze przez galopującą cywilizację.
Dominujące kolory tego stylu to wszelkie odcienie brązów, kremu, bieli, stonowanych zieleni i jest to ukłon w stronę natury, bo i wywodzi się z bliskich związków z naturą, dlatego też najczęstszymi motywami są motywy roślinne. 
 


Jeśli chodzi o wnętrza to mimo pozornej surowości łatwo można osiągnąć przytulny efekt dzięki ciepłym barwom tkanin, koronkowym serwetom no i wskazane jest użycie ozdobnych drobiażdżków zdekupażowanych na przykład, ale jak we wszystkim wskazany jest umiar z tymi drobiażdżkami. Bardzo mile widziane są rodzinne pamiątki lub przedmioty zakupione na pchlich targach, ale posiadające już jakiekolwiek CV.




Największą zaletą tego stylu jest to, że, mimo, zużywania się przedmioty nabierając steranego życiem wyglądu nabierają też niepowtarzalności a to dzięki użyciu naturalnych materiałów takich jak kamień czy drzewo, których życiorys zawsze można przedłużyć szlifując je, zresztą drzewo jest podstawowym tworzywem dla tego stylu stąd często spotyka się prawdziwie stare lub sztucznie postarzane podwieszane stropy i belki. 





Jest to styl zgrzebny i surowy, ale nie minimalistyczny, więc nie trzeba obawiać się, że kolejny zakupiony w dzikim pędzie dzbanuszek popsuje efekt całego pomieszczenia a obdrapany blat spowoduje konieczność wymiany całej kuchni wręcz przeciwnie obdrapany blat może być czymś, co doda jej charakteru i niepowtarzalności. Jednak styl rustykalny nie może pozwolić sobie na żaden plastik lub połysk, bo od razu widać, że jest nie z tej bajki. 
 

 
Ponieważ czasy mamy odrobinę poplątane to ze stylem tym miesza się elementy pałacowe a na pałacach odpowiednio wkomponowane świetnie prezentują się rustykalne przedmioty, ściany w chropowate faktury i surowe dechy jak również można kojarzyć go z elementami retro, kolonialnymi a nawet nowoczesnymi, co w wielu innych przypadkach się by się gryzło.

Taki mały wykład zaserwowałam przy okazji porządkując sobie w głowie wiele zasłyszanych informacji i przeplatając obrazkami i swoimi ostatnimi wytworami a wszystko w hołdzie ulubionemu stylowi wnętrz i w decoupage. Może kogoś też zainteresuje.



























 Dzisiejszą społeczność charakteryzuje totalne odejście od prostoty w sensie organizacji życia społecznego, sposób, w jaki są zaspokajane potrzeby egzystencjalne oraz wielość tych potrzeb wykraczająca poza potrzeby konieczne, złożoność systemu charakteryzująca się zależnością życia jednostek od nieraz bardzo rozbudowanych struktur i podporządkowane temu technologie pod względem skali, z całym wachlarzem zawodów i profesji, powodują degradację biosfery, wyczerpywanie zasobów i ogólne skażenie środowiska substancjami toksycznymi, oraz wiele nierozwiązywalnych problemów natury społecznej, takich jak: bezrobocie, przestępczość, alienacja, gdzie życie ludzi staje się niekończącą się gonitwą, frustracją i wynikającymi z nich problemami natury psychicznej, a idąc dalej agresją. Człowiek, nie mając wpływu na swoje życie, staje się cynicznym relatywistą, nie potrafiącym rozróżnić rzeczy, działań i spraw właściwych od niewłaściwych. Negatywność tych zjawisk potęguje indywidualizm, manifestujący się najpełniej w systemie gospodarki wolnorynkowej, której bardzo negatywną cechą jest nadmierne powielanie działań, ich nieuporządkowanie, oraz niszczenie działań innych ludzi.

Mahatma Gandhi – Klub ludzi antykariery – www.wegetarianski.pl



niedziela, 3 kwietnia 2011

Rzecz o stopach i różnicach



Do ozdobienia tego pudełka zastosowałam wycinankę gazetową, bo pomyślałam sobie, że jest przyjazna dla oka kobiety i należało ją wydobyć na światło dzienne no i bluszcza, choć wiem, że nie wszyscy lubią, ale bluszcz jest wielofunkcyjny, ponieważ oplecie omsknięcie ręki przy wycinaniu albo brak koncepcji, gdy przyjdą pytania wielkiej wagi – a co by tu jeszcze dodać, bo trochę za łyso jest? Krótko mówiąc bluszcz pełni u mnie bardzo pożyteczną rolę zapchaj dziury. Jednak najbardziej dały mi popalić nutki, które są w środku pudełka gdyż po nieudanej próbie namalowania ich rozpoczęło się rodzinne poszukiwanie nutek odpowiedniej wielkości a jak wyszło widać na załączonym obrazku. Właścicielka nutek do oślej ławki, ale już nie mam do nich siły.
Jeśli chodzi o przesłanie zawarte na wieku pudełka jest ono raczej niekompatybilne z zasadami obecnie panującej równości płciowej, ale wiadomo sąd sądem, a sprawiedliwość musi być po naszej stronie. 









A skoro jesteśmy przy pudełkach mały sukces, bo udało mi się zamieścić film z You tuba  pod tytułem „Pudełka nicości”. Może jest już znany wielu osobom, ale jeśli nie to polecam obejrzeć w parach mieszanych najlepiej, bo podtrzymuje dzisiejszą tematykę damsko-męską i  nie zawadzi przygotować chusteczki do łez. Ze śmiechu oczywiście.










"Bóg ukarał go i oddał w ręce kobiety. Stary Testament - Księga Judyty "