Tematów kilka nie zawsze łatwych

Ponieważ ostatnio byłam w rozjazdach służbowych, które zawsze wybijają mnie z deco-rytmu dzisiaj dwa szybkie naczynia. Pierwsza to jakby szkatułka na biżuterię, ale ile można mieć szkatułek na biżuterię, której nie ma, więc wylądowały w niej plastikowe kółeczka do pościeli, ale kółeczek też tam nie ma, bo to ulubiona zabawka Romana, który rozdystrybuował wszystkie pięćdziesiąt sztuk łącznie z kilkunastoma piłeczkami, ponad kilogramem cukierków i pokaźnym stosem spinaczy.

Nawiązując do Romana to chciałam się usprawiedliwić, bo Roman ma bardzo solidnych obrońców, którzy zaprotestowali przeciwko tłamszeniu dzwonem spod Mount Blanc jego osobowości i ja to rozumiem, bo ja też bym zaprotestowała i popieram wszelkie protesty, które tłamszą czyjąkolwiek osobowość, ale Roman jest słodkim kotem-przylepą przez dwadzieścia dwie godziny na dobę, który wpatruje się we mnie jak w obraz i jak romantyczny Romeo czeka pod drzwiami łazienki, ale przez pozostałe dwie zazwyczaj poranne godziny ujawnia się u niego zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi i wtedy nawet Nyguha przez samo h stara się chyłkiem niby niezauważona przedrzeć ze mną do pracy nieświadoma swoich wyborów a pozostali marzą o schronie przeciw atomowym, co nie przeszkadza nam kochać naszego Romana i na pewno tęsknilibyśmy już za jego ADHD.

Słoik po kawie z bratkami, które są zupełnie nie w „moich” kolorach jak to bratki, bo jeszcze nikt nie wymyślił brązowych, ale chorowałam na nie od dość dawna a jak się na coś choruje to wszędzie się to widzi, więc je sobie zrobiłam i już nie muszę za nimi oczu wypatrywać.

Jak wspomniałam byłam w rozjazdach służbowych, więc kilka fotek, bo było miło a łono natury wyłaniało się z każdego możliwego miejsca.

Dwa w jednym, czyli odpoczynek z samoistnym usuwaniem zrogowaciałego naskórka.

Mamy cię gdzieś.

Chciałabym też wspomnieć dziś o Ori znanej na pewno wielu osobom z blogu Pełnia lata w domu Tymianka, która założyła nowy blog – O psach najpiękniej jak umiem i postanowiła uratować 170 psów ze schroniska w Annopolu, ponieważ władze zadecydowały o jego likwidacji. Myślę, że w XXI wieku, w środku Europy, w tak religijnym kraju należącym do wielu zaszczytnych organizacji, który ma podpisane prestiżowe i zbożne umowy i konwencje i będzie przewodniczyć wkrótce Unii Europejskiej nie byłoby godnym człowieka zgadzać się na takie rzeczy a wszystko w świetle prawa. Pomysłów na pomoc padło kilka, więc tylko przebierać jak w towarze ze sklepowej półki.

"Dokąd idą psy gdy odchodzą?
No bo jeśli nie idą do nieba
To przepraszam Cię Panie Boże
Mnie tam także iść nie potrzeba.

Ja proszę na inny przystanek
Tam gdzie merda stado ogonów
Zrezygnuje z anielskich chórów
tudzież innych nagród nieboskłonu.

W moim niebie będą miękkie sierści
Nosy, łapy, ogony i kły
W moim niebie będę znowu głaskać
Moje wszystkie pożegnane psy."