Mocno spóźniony krótki remontowo-bieszczadzki reportaż urlopowy

Dziś post na rzecz kurzu i bałaganu wszak roboty trwają. Pierwsza to fotka kredensu, kóry wyszlifowałam a w jakim był stanie nawet nie pokażę, bo nie przyszło mi do głowy zrobienie zdjęcia w takim był stanie. 

Wymieniliśmy wszystkie otwory okienne i drzwiowe i zrobiliśmy milion innych bardziej i mniej ciekawych rzeczy, ale największym wyczynem było powiększenie okna, dzięki czemu wnętrze ruderki zmieniło się na zawsze, choć walka o światło będzie trwała nadal. Ponadto zyskałam w moim słowniku nowe słowo -  nadproże, które do tej pory jakoś mi umykało, a którego wcale nie widać i dobrze, bo jego uroda jest wątpliwa i nieadekwatna do zamieszania, ilości pracy, pieniędzy i nerw.
Powyżej ja jako panienka ze świeżo wykutego okienka. Zdjęcie pstrykał małżonek i raczej nie będzie on moim Arturo Morim, bo wyglądam jakby w letargu a fryzura  oraz zestaw garderoby mocno odbiega od miastowych standardów, co oczywiście nie jest jego winą.

Generalnie plan B to pełne zieleni, spokojne miejsce do życia, w którym pozornie nic się nie dzieje zupełnie jak w polskim kinie. Ale powoli rozpoznajemy wśród ciszy nie tylko śpiew czy kłótnie ptaków, ale np. odgłosy łupienia i łupania naszych orzechów przez pewną sprytną małą złodziejkę.

Czasem wykorzystując chwilowy brak drzwi zawita duży zwierz, który zwiedziwszy dom spocznie oczekując wraz z nami na dostawę tychże drzwi, bo wyprosić go nie było odważnych.

To zdjęcie bardzo starej, zardzewiałej, przesuwnej bramy. Co może być osobliwego w bardzo starej, zardzewiałej, przesuwnej bramie? To, że nie chce się przesuwać, ponieważ nastąpiła symbioza bramy z drzewem i żeby ją otworzyć jedna osoba otwiera bramę a druga musi odciągać drzewo. Taka ciekawostka techniczno-obyczajowa jakby z filmu Barei.

A propos drzwi zyskałam unikatową wiedzę, że pion i poziom to dwie bestyjeczki, które się nienawidzą i chodzą oddzielnymi drogami, przez co ludzie używają bardzo brzydkich słów. Kiedy w końcu złapaliśmy ten cholerny pion i poziom a ja zyskałam osobliwe doświadczenie godne każdego CV jako trzymacz drzwi stwierdziliśmy, że mamy dość roboty i trzeba się wyrwać z tego kieratu choćby na kilka dni. Tak dzięki drzwiom klamka zapadła i wyruszyliśmy w Bieszczady oczywiście, bo gdzieżby indziej i wylądowaliśmy w maleńkiej miejscowości Krzywe, gdzie  powracamy jak przy nerwicy natręctw kiedy nie mamy ochoty na żadne eksperymenty.

Widok z tarasu z Sokolego Pola, na który patrzę ciągle od nowa i ciągle jestem nienasycona.

Potem trochę męki, czyli moje gramolenie się na szczyty i dopiero tam małżonek zaczyna czuć się bezpieczny i pewny, że kończy się moje zrzędzenie, które jak przy odruchu Pawłowa jest nieodłączne i proporcjonalne do zmęczenia. A poniżej sens tego gramolenia, o którym ciągle zapominam i muszę sobie ciągle od nowa przypominać, czyli widoki okraszone powiewami wiatru i iluzorycznym poczuciem wolności, ale nie tylko, bo wreszcie bez wyrzutów sumienia mogę zjeść czekoladę tym bardziej, że proporcje, co do podziału ustalam sama.

albo zrobić sobie głupawe zdjęcie w kubku parującej herbaty,

albo zza mężowej za pazuchy, bo nigdzie indziej takie rzeczy nie przychodzą mi do głowy.

Ale ponieważ podobno szczęście w nadmiarze może nudzić czas powrotu nadchodzi nie wiadomo skąd i kiedy i przychodzi również czas leczenia poobcieranych stóp i obolałych pośladków.

Ponieważ dziewczyny umieszczają na blogach różne przepisy kulinarne a ja ostatnio prawie nic nie pichcę, ponad to, co do życia niezbędne a i to najczęściej z torebek a wszystko przez ten upierdliwy plan, B, który jak się dopełni i zamieszkamy w ruderce to z nader wyemancypowanej niewiasty przeistoczę się w najbardziej zakurzoną kurę domową a w garach tkwić będę do ostatniego tchnienia a dziś wrzucę przepis na szarlotkę w wersji dla mężczyzn i mimo, że niewielu takich tu zagląda to panie z pewnością im ten przepis podetkniecie. Skąd wiem? Hmmm… mój już miał podetknięte.

Pesymista to optymista z praktyką życia. Optymista to pesymista, który wziął się do roboty.

Marcin Niewalda