Jestem blogerem, czyli po to ten cały zgiełk?

 Prawie ostatnim rzutem na taśmę zdążyłam z tym wpisem i troszkę mnie już zmęczyli ci  Zblogowani.pl i akcja Jestem blogerem, bo się tam nie umiałam wstrzelić a oni ciągle coś proponowali odbierając spokój ducha aż dałam się skusić. A to żeby dodać bloga do listy, a to żeby wziąć udział w konkursie a kiedy już chciałam wziąć udział w konkursie to mnie z hukiem wyrzucili, bo nie tak miało być na dokładkę mieli rację, ale przecież wiadomo, że nikt nie jest doskonały zwłaszcza moje posty. Jednak wreszcie mogę wypiąć klapę do orderu, bo się udało, ale wyszło, że jestem trochę zdolna inaczej w kwestiach techniczno-informatycznych.

Stałym bywalcom muszę wyjaśnić, że będzie to nieco inny post taki galowo - podsumowujący i o ile propozycja ta wytrącała mnie z równowagi to, kiedy podjęłam rękawicę całkiem miło się pracowało.
Natomiast tych, którzy po raz pierwszy goszczą na blogu w ramach konkursu informuję, że przeplatam tekst moimi pracami, żeby pokazać, co to jest ten cały decoupage, jak potrafi okręcić wokół palca, zresztą jak każda pasja zacierając granice między rozsądkiem a jego brakiem, dniem i nocą do tego kradnąc przestrzeń, czas, spokój myśli krótko mówiąc życie, ale do rzeczy.

Do tej pory całe to blogowanie uważałam za niepoważne zjawisko społeczne dla małolatów, ale, od kiedy zajęłam się rękodziełem po ostatnim haśle - kobiety do szpachli mogłabym wygenerować kolejne – kobiety do blogów, choć jeśli ktoś jest chętny to ostrzegam, że pasja + blogowanie = harówa i przyklaśnie temu większość rękodzielniczek, wszak gramy w jednej orkiestrze. 

A korzyści? Oczywiście są mogę nimi sypać jak z rękawa poza bólem kręgosłupa, nie raz i nie dwa zdemolowanym makijażem i obrastaniem w tłuszcz. Powszechnie wiadomo, że pasjonaci mają bujne życie a pasjonaci-blogerzy-rękodzielnicy bujne do sześcianu, bo po pierwsze na blogach można poznać fajnych ludzi z podobnymi zainteresowaniami albo mniej fajnych, czyli jak w realu tylko, że w realu nikt nie chce słuchać o decoupage, ponieważ rozmowa z pasjonatem o jego pasji to jak rozmowa z kimś na dopingu a temat jak bumerang zatoczywszy koło wraca w to samo miejsce.

Można i wypada utrzymywać w dobrej formie swoje zwoje, zastanowić się nad sobą, nad życiem, coś przeczytać, do słownika zajrzeć o decoupage nie wspomnę, bo to temat wiodący na dodatek jakieś pokrewne pasje bezczelnie się wkradają ograbiając z pozostałych ochłapów czasu, który i tak jak za krótką kołdrę nie wiadomo, na co przeznaczyć: życie prywatne, odpoczynek, kulturę? Bywa, że nieszczęsne zwoje tak mi się od tych pomysłów przegrzewają, że w rezultacie stoję w miejscu.
Warto wspomnieć o braku przestrzeni, która już na wstępie przygody z decoupage zapadła się jak stara purchawka, że nawet cenzura przestała się buntować. Brak przestrzeni to pojęcie naukowe potocznie rzecz ujmując chodzi o pospolity bałagan żeby nie powiedzieć jeszcze dosadniej.

Skoro mowa o bałaganie to od czasu do czasu mniejszą lub większą głupotą zaśmiecę też cyberprzestrzeń, co wystarczy, aby ktoś obrzucił bloga żółcią, ale nie zamierzam przesiewać komentarzy, bo to koszt wpisany w tę robotę. Wszak to jakby żywy organizm i wszystko można poprawić, ale żaden korektor nie zasygnalizuje błędu a funkcja – opublikuj puszcza w obieg kolejne bardziej lub mniej zręczne wypociny. Tym bardziej, że doświadczenia mi brak w publicznym pisaniu i niby robię postępy, ale raczej nie pojadę na tym jak na drzwiach od stodoły za specjalnie daleko.

Nie raz i nie dwa, kiedy wreszcie przygotuję prace, obrobię zdjęcia oraz tekst rodzi się schizofreniczna myśl – wiej stąd, gdzie pierz rośnie, po co ci to wszystko? Widać jednak mam jakieś parcie na szkło skoro z tym nie kończę. Poza tym nawet najfajniejsze zabawki nikną w tym wirtualnym świecie z prędkością światła, który równie szybko zapomina zarówno o osiągnięciach jak i o potknięciach. Lepszą pożywką są rzecz jasna te ostatnie. 

 

Podsumowując mój blog to wypadkowa potyczek z rękodziełem i wydarzeń życiowych, ale nie byłoby bloga gdyby nie rękodzieło. Średnio, co kwartał obiecuję sobie, że będę pisać tylko o decoupage, ale wiadomo, że życie to miks zdarzeń bardzo różnorodnych i ciągnąc wózek z taką mieszanką trudno o konsekwencję a pod wpływem emocji o mądrą, sensowną segregację. 

Pewnie kiedyś, gdy spojrzę wstecz będę śmiać się z tego wszystkiego do rozpuku i albo na wskutek wypalenia, albo impulsu z racji gorejącej jak huta szkła głowy i upodobania do łapania kilku srok za ogon kliknę - skasuj bloga, bo przecież wszystko ma swój początek i koniec.