Trochę miasta, trochę wsi

Bardzo lubię wiejskie klimaty jak zapewne część umęczonych miastową specyfiką mieszczuchów, którzy usiłują przemycić odrobinę sielskości gdzie tylko się da tym bardziej, że niektóre miasta mają specyfikę z połączenia rykowiska i  wykopów z ery paleozoiku i mam tego serdecznie ponad kokardy od kilku ładnych lat. Bo jak może być inaczej skoro kilka powrotnych przystanków z pracy jedzie się ponad godzinę (są korzyści obmyślam pomysły dekupażowe), więc w desperacji wysiadam dwa wcześniej (są korzyści gubię kalorie) i na tym korzyści się kończą. Ilości otaczających mnie bodźców nie powstydziliby się holywoodzcy spece od efektów specjalnych: stereo-ryk silników samochodowych po trzy pasy na jedno ucho, wcale nie rzadko przykorkowane i wyjące rozpaczliwie z bezsilności pogotowie ratunkowe, które nie może nikogo ratować  i nie więcej niż ponad 200 metrów nad głową wprawiający się właśnie w ruch lub lądujący samolocik i dobrze jeżeli są to tanie linie lotnicze. Czuję się osaczona prawie z każdej strony, bo cicha i pokorna jest tylko ziemia pod moimi stopami i być może to kwestia czasu, że i ona zacznie wyć choćby z rozpaczy. Ponieważ wcale nie przewidywałam na dziś omawiania frustracji, więc wracam do tematu.  

Mój dekupażowy prywatny bohater to styl rustykalny i zwykle praca nad rzeczami w tym stylu daje mi najwięcej przyjemności, bo można postarzać do woli, przecierać lub temu podobne a jak coś nie wyjdzie to pościemniać, że tak właśnie miało być.

Do niedawna nie rozróżniałam między stylami wiejskim a rustykalnym, bo wydawało mi się, że to to samo, ale doczytałam się, że styl wiejski jest barwniejszy i często zawiera elementy ludowe a styl rustykalny surowy, wyciszony i bardziej „zmjejszczony” to już własna myśl i własne słowotwórstwo, więc nie wiem ile w tym prawdy, w końcu jak się wejdzie miedzy wrony…Tak też podpowiadają mi resztki intuicji, nie zamordowanej jeszcze przez galopującą cywilizację.

Dominujące kolory tego stylu to wszelkie odcienie brązów, kremu, bieli, stonowanych zieleni i jest to ukłon w stronę natury, bo i wywodzi się z bliskich związków z naturą, dlatego też najczęstszymi motywami są motywy roślinne. 

 

Jeśli chodzi o wnętrza to mimo pozornej surowości łatwo można osiągnąć przytulny efekt dzięki ciepłym barwom tkanin, koronkowym serwetom no i wskazane jest użycie ozdobnych drobiażdżków zdekupażowanych na przykład, ale jak we wszystkim wskazany jest umiar z tymi drobiażdżkami. Bardzo mile widziane są rodzinne pamiątki lub przedmioty zakupione na pchlich targach, ale posiadające już jakiekolwiek CV.

Największą zaletą tego stylu jest to, że, mimo, zużywania się przedmioty nabierając steranego życiem wyglądu nabierają też niepowtarzalności a to dzięki użyciu naturalnych materiałów takich jak kamień czy drzewo, których życiorys zawsze można przedłużyć szlifując je, zresztą drzewo jest podstawowym tworzywem dla tego stylu stąd często spotyka się prawdziwie stare lub sztucznie postarzane podwieszane stropy i belki. 

Jest to styl zgrzebny i surowy, ale nie minimalistyczny, więc nie trzeba obawiać się, że kolejny zakupiony w dzikim pędzie dzbanuszek popsuje efekt całego pomieszczenia a obdrapany blat spowoduje konieczność wymiany całej kuchni wręcz przeciwnie obdrapany blat może być czymś, co doda jej charakteru i niepowtarzalności. Jednak styl rustykalny nie może pozwolić sobie na żaden plastik lub połysk, bo od razu widać, że jest nie z tej bajki. 

 

 

Ponieważ czasy mamy odrobinę poplątane to ze stylem tym miesza się elementy pałacowe a na pałacach odpowiednio wkomponowane świetnie prezentują się rustykalne przedmioty, ściany w chropowate faktury i surowe dechy jak również można kojarzyć go z elementami retro, kolonialnymi a nawet nowoczesnymi, co w wielu innych przypadkach się by się gryzło.

Taki mały wykład zaserwowałam przy okazji porządkując sobie w głowie wiele zasłyszanych informacji i przeplatając obrazkami i swoimi ostatnimi wytworami a wszystko w hołdzie ulubionemu stylowi wnętrz i w decoupage. Może kogoś też zainteresuje.

 Dzisiejszą społeczność charakteryzuje totalne odejście od prostoty w sensie organizacji życia społecznego, sposób, w jaki są zaspokajane potrzeby egzystencjalne oraz wielość tych potrzeb wykraczająca poza potrzeby konieczne, złożoność systemu charakteryzująca się zależnością życia jednostek od nieraz bardzo rozbudowanych struktur i podporządkowane temu technologie pod względem skali, z całym wachlarzem zawodów i profesji, powodują degradację biosfery, wyczerpywanie zasobów i ogólne skażenie środowiska substancjami toksycznymi, oraz wiele nierozwiązywalnych problemów natury społecznej, takich jak: bezrobocie, przestępczość, alienacja, gdzie życie ludzi staje się niekończącą się gonitwą, frustracją i wynikającymi z nich problemami natury psychicznej, a idąc dalej agresją. Człowiek, nie mając wpływu na swoje życie, staje się cynicznym relatywistą, nie potrafiącym rozróżnić rzeczy, działań i spraw właściwych od niewłaściwych. Negatywność tych zjawisk potęguje indywidualizm, manifestujący się najpełniej w systemie gospodarki wolnorynkowej, której bardzo negatywną cechą jest nadmierne powielanie działań, ich nieuporządkowanie, oraz niszczenie działań innych ludzi.

Mahatma Gandhi – Klub ludzi antykariery – www.wegetarianski.pl