Znowu ten vintage

Kiedy wydaje mi się, że na jakiś czas przerobiłam stare klamoty w naszej starej, wiejskiej posiadłości dochodzi do odkrycia kolejnych rzeczy, nad którymi trzeba się pochylić i zastanowić czy rzeczywiście nadszedł ich czas a nijakość, bo na pewno nie, jakość zastąpić np. niepowtarzalnością. Na początek krzesło i w zasadzie wcale nie miałam zamiaru go wyrzucić, ale po wymianie tego, co jest istotą krzesła, czyli siedziska, ponieważ była w nim dziura na wylot, więc trudno by było o komfort pomalowałam je i tyle. Czy je odnowiłam to też wedle uznania, bo małżonek po moim zaciekłym i wyniszczającym seansie szlifującym zapytał – to aż tak ma wyglądać?  Ano aż tak i rzeczywiście można powiedzieć, że zamieniłam rupiecia na grata z odnowioną fasadą.

 

Przy okazji główny motyw kleiłam na tak zwane oko, bo gdzieżby zapalona głowa miała cierpliwość coś odmierzać w rezultacie nie jest on usytuowany centralnie, co widać tym samym gołym okiem. I jeszcze z niewiadomych przyczyn nitro pociągnęło za sobą farbę, więc szyk liter został rozwichrzony i nie pozostało nic innego jak przetarcie całości żeby wyrównać średnią zniszczeń. A w ogóle z symetrią to niby ona jest, ale jakoby jej wcale nie było, jednak konia z rzędem temu kto zapanuje nad tak delikatną materią, bo na pewno nie ja.

Niektórzy twierdzą, że eteryczne, pastelowe róże są zbyt emfatyczne by mogły usadawiać się na nich męskie cztery litery, ale jak wiemy z reklamy wierzchnia warstwa mężczyzny jest w stanie wytrzymać wszystko przypuszczalnie również kontakt z eterycznymi, pastelowymi różami więc może że z czasem dojdzie do przełamania dystansu.

Kontynuując wyliczanie kalekich cech krzesło ma krzywe nogi i jest nie wygodne, ale przecież nikt nie jest doskonały a ja mam do takich duży sentyment, ponieważ na jednym z niewielu zdjęć babci, które się zachowało widnieje takie właśnie krzesło, więc proporcjonalnie do ilości swoich wad pozostanie z nami na wiele długich lat.

Kartka ze zdjęciem babci, która stoi przy podobnym do mojego krześle i muszę znaleźć dla niej godne miejsce, bo przecież kochanych przodków warto jest mieć zawsze na oku.

Tu mniej poważna kartka.

Bez mała za długi pies złapany w kadr z profilu i na wprost. Czy ktoś srozumiał to sdanie?

A gdyby tak ktoś z zachodniego mazowieckiego zechciał stać się właścicielem kociego podlotka - Marysi, która jest bardzo inteligentna, ruchliwa wręcz żywe sreberko w porywach graniczące z łobuziakiem, ale przeuroczym i ufnym. I jak na łobuziaka przystało nikogo się nie boi. 

Intelekt nie pozwoli sobie rozkazywać, ale także nie zamierza sam komenderować. Prawda, której szuka nie jest kwestią przynależności do obozu, ale kwestią poznania.